Prawo Malusa

Orientację fali elektromagnetycznej określa się na podstawie kierunku drgań pola elektrycznego. Jest to tzw. kierunek polaryzacji. W zależności od kierunku oscylacji wyróżniamy kilka rodzajów polaryzacji. Jeżeli drgania pola elektrycznego rozchodzą się w tym samym kierunku to taką falę nazywamy spolaryzowaną liniowo. Inne rodzaje polaryzacji to polaryzacja kołowa lub eliptyczna. Jeśli drgania pola rozchodzą się w kierunkach przeciwnych mówimy o fali niespolaryzowanej.

Naturalne światło nie jest spolaryzowane. Światło ulega polaryzacji dopiero  przy odbiciu od powierzchni przezroczystych izolatorów takich jak na przykład szyba, tafla wody lub mokra jezdnia. 

Naturalnymi polaryzatorami występującymi w przyrodzie są tak zwane kryształy dwójłomne, np. kalcyt (szpat islandzki), turmalin lub mika. Polaryzację możemy również uzyskać przy pomocy specjalistycznych urządzeń tzw. polaryzatorów.

Prawo Malusa jest to prawo odkryte przez francuskiego fizyka Étienne Louis  Malusa – odkrywcy polaryzacji światła przy odbiciu. Prawo Malusa wyraża zależność natężenia światła spolaryzowanego liniowo po jego przejściu przez polaryzator optyczny od natężenia tego światła przed wejściem w polaryzator.

Prawo Malusa:

"Natężenie światła spolaryzowanego liniowo po przejściu przez idealny polaryzator optyczny jest równe iloczynowi natężenia światła padającego i kwadratu cosinusa kąta między płaszczyzną polaryzacji światła padającego a płaszczyzną polaryzacji światła po przejściu przez polaryzator"



Do badania zjawiska (pomiaru) transmisji lub odbicia światła przez próbkę służą spektrofotemetry.